Keratoconus to rzadka, niezapalna choroba oczu, w której
rogówka oka staje się coraz cieńsza i zdeformowana. Normalnie
rogówka przylega ściśle do gałki ocznej jako cienka,
przezroczysta skóra. W keratoconusie natomiast wybrzusza się w
kształcie stożka. Choroba często zaczyna się w jednym oku,
ale z czasem dotyka obu oczu. Keratoconus może występować w
epizodach lub postępować stale. Ostrość widzenia nadal się
zmniejsza, aż do zatrzymania choroby zwykle w wieku około 40
lat. Osoby z keratoconusem zazwyczaj otrzymują okulary lub
soczewki kontaktowe, aby zrekompensować utratę wzroku. Operacja
wykonana w warunkach ambulatoryjnych może często spowolnić lub
zatrzymać szybkie pogarszanie się stanu zdrowia. Przyczyny
powstawania keratoconusu nie są znane. Istnieją jednak
czynniki, które sprzyjają deformacji rogówki.
Wrażliwość na światło, jak również niewyraźne i
zniekształcone widzenie mogą być pierwszymi oznakami
keratoconus. Typowe jest to, że ostrość widzenia często się
zmienia i konieczne jest wielokrotne korygowanie siły okularów
lub ponowne dopasowanie soczewek kontaktowych. Bardzo często
jedno oko jest bardziej dotknięte niż drugie. Niektóre osoby z
keratoconusem są szczególnie wrażliwe na światło. Czasami
występują również zmiany strukturalne w oku, takie jak
żółtobrunatne linie lub zielonkawobrunatny pierścień na
brzegu rogówki. Zaawansowany keratokonus może być widoczny z
zewnątrz: Wtedy dolna powieka odkształca się jak stożek przy
patrzeniu w dół.
Przyczyna choroby nie jest znana, ale podejrzewa się, że
rogowaceniu sprzyjają następujące czynniki: nawracające urazy
rogówki, na przykład przez częste pocieranie oczu lub źle
dopasowane twarde soczewki kontaktowe predyspozycje dziedziczne:
Około 6 do 8 procent osób z keratoconusem ma krewnych, którzy
również mają tę chorobę. Alergie Choroby tkanki łącznej
Ponadto osoby z zespołem Downa (trisomia 21) są bardziej
narażone na rozwój keratoconus. Keratoconus jest jedną z
najczęstszych chorób rogówki. Szacuje się, że co roku zapada
na nią jedna na 2 tys. osób. Choroba oczu zaczyna się zwykle u
chłopców w wieku kilkunastu lat, a u kobiet na początku lat
20. Tylko rzadko keratoconus pojawia się później w wyniku
zmian hormonalnych, na przykład w czasie ciąży lub menopauzy.
Po około 20 latach od wystąpienia choroby często dochodzi do
jej zahamowania, zwykle około 40 roku życia. Keratoconus
zazwyczaj dotyczy obu oczu. Nie musi być on jednak taki sam w
obu oczach. Może się zdarzyć, że jedno oko pozostanie bez
objawów.
Normalne badanie okulistyczne zwykle nie wystarcza do wykrycia
keratokonusa we wczesnym stadium. Często najpierw mylona jest z
astygmatyzmem, czyli powszechną nieregularnością rogówki. W
przypadku silnie zmieniającej się ostrości wzroku lub
niewyraźnego widzenia mimo korekcji okularami, przydatny jest
dokładny pomiar rogówki. Lekarze wykorzystują do tego celu
tzw. topografię rogówki lub optyczną koherentną tomografię
(OCT). Dzięki tym badaniom można wykryć grubość i skład, a
także zmiany komórkowe i zmętnienia rogówki.
Źródło:
http://www.biotrendy.pl/kategoria-produktu/wzrok-i-sl
uch/
Leczenie keratoconus zależy od stadium i sposobu postępu
choroby: Jeśli keratokonus jest stabilny, czyli zmienia się
tylko nieznacznie lub wcale, to wada wzroku jest głównie
korygowana. Jeśli szybko się pogarsza, staramy się ją
zatrzymać. Początkowo okulary lub soczewki kontaktowe mogą
zrekompensować wadę wzroku. Zwłaszcza stabilne (twarde)
soczewki kontaktowe często przywracają dobre widzenie, ale nie
każdy może je tolerować. W takim przypadku rozwiązaniem mogą
być specjalne soczewki, takie jak hybrydowe lub twardówkowe.
Okuliści mogą powstrzymać rogówkę przed dalszym
wybrzuszaniem się poprzez zastosowanie procedury zwanej UV
riboflavin crosslinking. Aby to zrobić, najpierw po miejscowym
znieczuleniu usuwają wierzchnią warstwę rogówki, a następnie
aplikują do oka płyn zawierający witaminę ryboflawinę.
Późniejsze naświetlanie promieniami UV-A powoduje usieciowanie
włókien kolagenowych tkanki łącznej w obrębie rogówki,
stabilizując ją. Metoda ta nie koryguje wady wzroku, ale
spowalnia jej postęp. Szczególnie we wczesnym stadium, często
może zapobiec pogorszeniu się wzroku. Jeśli rogówka stała
się zbyt cienka w zaawansowanym keratoconusie, sieciowanie
ryboflawiną UV nie jest już rozwiązaniem.