9
Co myślicie o ludziach upośledzonych umysłowo?
Pytanie zadał(a) juliadupa, 22 sierpnia 2010, 21:52
w stopniu lekkim, że prawie tego po nich nie widac. mają problemy z nauką, opanowaniem emocji... Czy wolicie trzymac sie od nich z daleka? a może ktoś z was przyjaźni się z kimś lekko upośledzonym?
[Zgłoś do moderacji] [Dodaj do obserwowanych]
Odpowiedzi (9)
Nie mam nic do takich osób . I nie trzeba być upośledzonym
żeby mieć problemy z opanowaniem emocji . Gorzej jeśli jest
ciężej z tą "chorobą".
Wiem że to co napisze pokazuje jaka jestem ... chamska ale ...kiedyś taka jedna Alicja się próbowała ze mną zakolegować. Jest ode mnie dwa lata starsza, to było chyba też z rok temu . Mieszkamy niedaleko siebie więc zawsze szliśmy razem . Nie chciałam jej "spławiać" bo bałam się że zrobi jej się przykro. A ona przez cały czas mówiła o jakichś dziecinnych rzeczach, bawieniu się, serialami dla małych dzieci (h20, jakieś wróżki itp) . Męczyła mnie trochę, ale udawałam że mnie też to rajcuje. W końcu zaczęłam jej unikać. Jak mówiła mi "cześć" na korytarzu to udawałam że nie słyszę. Do teraz widzę że się na mnie patrzy i chce zagadać ale ja omijam ją wzrokiem. Wiem , głupio mi . Że tak brzydko postąpiłam . Ale nie wiem czy bym długo z nią wytrzymała dalej bez mówienia rzeczy których nie chciałaby usłyszeć .
A 10letni brat mojej przyjaciółki ma ciężkie porażenie mózgowe ..... Żal mi go i jej rodziny
. Staram się z nim rozmawiać i w
ogóle ale to też trudne . Żeby nie zranić jego uczuc mówiąc
coś nieodpowiedniego, i czasem po prostu trudno go zrozumieć bo
mówi jak dwulatek ..
Wiem że to co napisze pokazuje jaka jestem ... chamska ale ...kiedyś taka jedna Alicja się próbowała ze mną zakolegować. Jest ode mnie dwa lata starsza, to było chyba też z rok temu . Mieszkamy niedaleko siebie więc zawsze szliśmy razem . Nie chciałam jej "spławiać" bo bałam się że zrobi jej się przykro. A ona przez cały czas mówiła o jakichś dziecinnych rzeczach, bawieniu się, serialami dla małych dzieci (h20, jakieś wróżki itp) . Męczyła mnie trochę, ale udawałam że mnie też to rajcuje. W końcu zaczęłam jej unikać. Jak mówiła mi "cześć" na korytarzu to udawałam że nie słyszę. Do teraz widzę że się na mnie patrzy i chce zagadać ale ja omijam ją wzrokiem. Wiem , głupio mi . Że tak brzydko postąpiłam . Ale nie wiem czy bym długo z nią wytrzymała dalej bez mówienia rzeczy których nie chciałaby usłyszeć .
A 10letni brat mojej przyjaciółki ma ciężkie porażenie mózgowe ..... Żal mi go i jej rodziny
. Staram się z nim rozmawiać i w
ogóle ale to też trudne . Żeby nie zranić jego uczuc mówiąc
coś nieodpowiedniego, i czasem po prostu trudno go zrozumieć bo
mówi jak dwulatek ..
Mam sąsiadkę, która jest niewidoma i upośledzona-rozwojowo
jest na poziomie 9-latka, mimo że ma 26 lat. Znam się z nią
już wsio lat... Ona jest bardzo zamknięta, a przede mną się
otwiera. Chodzę do niej prawie codziennie, lubię pomagać
A człowiek upośledzony wcale nie
jest gorszy-po prostu inny, ale też cudowny i wspaniały.
Pracowałam w PCK, z dziećmi z porażeniem mózgowym i też z
dziećmi różnych upośledzeń, i to normalni ludzie-tylko
potrzebują więcej czasu, zrozumienia i cierpliwości
A człowiek upośledzony wcale nie
jest gorszy-po prostu inny, ale też cudowny i wspaniały.
Pracowałam w PCK, z dziećmi z porażeniem mózgowym i też z
dziećmi różnych upośledzeń, i to normalni ludzie-tylko
potrzebują więcej czasu, zrozumienia i cierpliwości
Ludzie jak ludzie każdemu sie mogło zdarzyć, myślę, że mam
szczęście, ze jestem zdrowa. I trochę mi ich żal, ze coś ich
w życiu omija
kazdy czlowiek bez wzgledu na to czy jest chory czy zdrowy ma
takie samo prawo do zycia i szczescia. uwazam ze uposledzonym
umyslowo nalezy sie pomoc przynajmniej na tyle by mogli godnie
zyc. przeciez to nie ich wina czy wola ze sa jacy sa.
akceptuję takie ludzie.
Cóż za niezwykle poprawna i inteligentna odpowiedź 
Mój sąsiad jest lekko upośledzony. Jak byłam mała to się z
nim bawiłam, mimo tego, że był ode mnie starszy o 10 lat.
Teraz sie ustatkował i nawet niedawno się ożenił. Więc ja do
takich ludzi nic nie mam.
Podziwiam, że potrafią funkcjonowac w społeczeństwie, które
nie rzadko wytyka ich palcami obdarzając często niewybrednym
komentarzem. choroby nikt sobie nie wybiera. Nie unikam takich
osób, ale tez nie mam nikogo takiego wśród znajomych. Bardzo
im współczuję, że odebrana została im szansa postrzegania
życia takim jakim jest na prawdę, jego uroków i cieni w sumie
też...
Też spostrzegają, tylko inaczej. Myślę, że czasami lepiej od
nas...
Nie unikam takich osób, ale zostaje z nimi tylko na etapie
"cześć", bo trudno się z takimi osobami zakumplować.
Większość jest tak wyczulona, że uprzejmość traktuje jako
litość, co w sumie komplikuje sprawę.
Dodaj odpowiedź
Zaloguj się, aby móc odpowiedzieć na pytanie i cieszyć się pełną funkcjonalnością serwisu. Jeżeli nie masz konta, zarejestruj się.
wyszukiwarka
podobne pytania
19
| |
57
| |
5
| |
20
| |
5
| |
20
| |
3
| |
52
| |
31
| |
8
| |
17
| |
58
| |
29
| |
17
| |
29
|
popularne słowa kluczowe
chłopak co dom dziewczyna film gra gry humor internet kobieta komputer ludzie milosc miłość muzyka na nauka nie piosenka polska pomoc praca prezent problem przyjaźń pytajnia pytanie relacje seks sex sport szkoła telefon włosy zabawa zdrowie związek śmierć życie
kategorie
Pytania: 18036, Odpowiedzi: 327618
