Gość (83.30.*.*)
Przypowieść o dobrym Samarytaninie to jedna z najbardziej znanych opowieści biblijnych, która znajduje się w Nowym Testamencie. Można ją znaleźć w Ewangelii według świętego Łukasza, w rozdziale 10, wersetach od 25 do 37.
Opowieść zaczyna się, gdy pewien uczony w Prawie pyta Jezusa, co powinien zrobić, aby odziedziczyć życie wieczne. Jezus odpowiada pytaniem o to, co jest napisane w Prawie, a uczony odpowiada, że należy miłować Boga całym sercem i bliźniego swego jak siebie samego. Aby wyjaśnić, kto jest bliźnim, Jezus opowiada historię o człowieku, który został napadnięty przez zbójców podczas podróży z Jerozolimy do Jerycha. Przechodziło obok niego kilku ludzi, w tym kapłan i lewita, ale to właśnie Samarytanin, uważany w tamtych czasach za osobę spoza społeczności żydowskiej, zatrzymał się, aby mu pomóc. Samarytanin opatrzył jego rany i zapewnił mu opiekę, pokazując prawdziwe miłosierdzie i współczucie.
Przypowieść ta jest często interpretowana jako lekcja o miłości bliźniego, bez względu na różnice kulturowe, religijne czy społeczne. Jest to przypomnienie o konieczności niesienia pomocy innym, niezależnie od ich pochodzenia czy statusu społecznego. Wartość tej przypowieści polega na jej uniwersalnym przesłaniu, które jest aktualne również w dzisiejszych czasach.