Kolczuga to rodzaj zbroi wykonanej z połączonych ze sobą metalowych pierścieni, tworzących elastyczną i stosunkowo lekką ochronę ciała. Była szeroko stosowana w średniowieczu, szczególnie przez rycerzy i wojowników, ze względu na swoje właściwości ochronne. Kolczuga skutecznie chroniła przed cięciami i niektórymi pchnięciami, chociaż nie była w stanie całkowicie zabezpieczyć przed uderzeniami dużą siłą czy strzałami z łuku.

Zakładanie kolczugi bezpośrednio na gołe ciało nie było praktykowane, głównie ze względu na dyskomfort, jaki by to powodowało. Metalowe pierścienie mogłyby obcierać skórę, powodując otarcia i rany. Dlatego pod kolczugą noszono specjalne ubranie zwane gambesonem. Gambeson to rodzaj pikowanej, grubo watowanej tuniki, która nie tylko chroniła skórę przed otarciami, ale także amortyzowała uderzenia, zwiększając ogólną ochronę zapewnianą przez zbroję.

Gambeson często był wykonany z kilku warstw materiału, takich jak len, wełna czy bawełna, i mógł być noszony samodzielnie jako lekka zbroja. Jego grubość i konstrukcja zapewniały dodatkową ochronę, a także izolację termiczną, co było istotne w chłodniejszych klimatach.

Ciekawostką jest, że kolczuga była na tyle elastyczna, że można było się w niej stosunkowo swobodnie poruszać, co było jej dużym atutem w porównaniu do późniejszych, bardziej sztywnych zbroi płytowych. Z czasem, w miarę rozwoju broni i technik wojennych, kolczugi zaczęły być zastępowane przez bardziej zaawansowane formy ochrony, ale do dziś pozostają symbolem średniowiecznego rycerstwa i rzemiosła zbrojeniowego.

Podsumowując, kolczuga była noszona na specjalne ubranie, takie jak gambeson, które zapewniało komfort i dodatkową ochronę. Dzięki temu wojownicy mogli skuteczniej stawić czoła zagrożeniom na polu bitwy, nie narażając się na dyskomfort i obrażenia spowodowane bezpośrednim kontaktem metalu ze skórą.