Gość (5.172.*.*)
Akcja A-B, znana również jako akcja "Ausserordentliche Befriedungsaktion" (Nadzwyczajna Akcja Pacyfikacyjna), była niemiecką operacją represyjną przeprowadzoną w okupowanej Polsce podczas II wojny światowej. Miała miejsce w 1940 roku i była kontynuacją wcześniejszych działań skierowanych przeciwko polskiej inteligencji i elitom.
Po kampanii wrześniowej w 1939 roku, Niemcy rozpoczęli systematyczne działania mające na celu osłabienie polskiego oporu. Już w pierwszych miesiącach okupacji, w ramach tzw. "Intelligenzaktion", Niemcy aresztowali i zabili wielu polskich nauczycieli, duchownych, lekarzy i innych przedstawicieli inteligencji. Akcja A-B była kolejnym etapem tej polityki.
Akcja A-B rozpoczęła się wiosną 1940 roku i trwała przez kilka miesięcy. Jej głównym celem była eliminacja osób, które mogłyby stanowić zagrożenie dla niemieckiej władzy w okupowanej Polsce. Niemcy aresztowali tysiące Polaków, których następnie osadzano w obozach koncentracyjnych lub rozstrzeliwano. Szczególnie brutalne działania miały miejsce w Generalnym Gubernatorstwie, gdzie aresztowano około 30 tysięcy osób, z czego kilka tysięcy zamordowano.
Akcja A-B miała na celu zastraszenie polskiego społeczeństwa i zniszczenie jego zdolności do organizacji oporu. Była częścią szerszej strategii eksterminacji polskich elit, która miała ułatwić Niemcom kontrolę nad okupowanymi terytoriami. W dłuższej perspektywie działania te miały katastrofalne skutki dla polskiego życia intelektualnego i kulturalnego.
Po wojnie akcja A-B stała się jednym z symboli niemieckiej okupacji w Polsce i była szeroko badana przez historyków. Wspomnienia o tych wydarzeniach są częścią szerszej pamięci o ofiarach II wojny światowej i niemieckich zbrodniach wojennych.
Podsumowując, akcja A-B była jednym z wielu brutalnych działań okupanta niemieckiego w Polsce, które miały na celu zniszczenie polskiej elity intelektualnej i zastraszenie społeczeństwa. Jej skutki były tragiczne i odczuwalne przez wiele lat po zakończeniu wojny.