Gość (2a01:119f::::::6637)
W starożytności i średniowieczu istniało wiele ludów, które nie rozwijały umiejętności czytania i pisania, głównie z powodu braku potrzeby lub dostępu do odpowiednich środków edukacyjnych. Oto kilka przykładów:
Ludy prehistoryczne - Wiele społeczności przed wynalezieniem pisma, takich jak ludy paleolityczne i neolityczne, opierało się wyłącznie na tradycji ustnej do przekazywania wiedzy.
Ludy germańskie - W początkowym okresie swojej historii, przed kontaktem z Rzymianami i chrystianizacją, plemiona germańskie, takie jak Goci, Wandalowie czy Anglowie, nie posiadały własnego systemu pisma.
Ludy celtyckie - Choć Celtowie posiadali pismo (np. ogam), wiele plemion celtyckich w Europie Zachodniej nie używało go powszechnie do celów literackich czy administracyjnych.
Wikingowie - Chociaż używali run do inskrypcji, większość społeczeństwa wikingów była niepiśmienna, a wiedza była przekazywana ustnie.
Słowianie - Wczesne plemiona słowiańskie przed chrystianizacją i wprowadzeniem cyrylicy lub głagolicy nie posiadały własnego pisma.
Ludy stepowe - Nomadyczne ludy, takie jak Hunowie czy Mongołowie, często nie rozwijały własnych systemów pisma, polegając na tradycji ustnej i kontaktach z innymi kulturami piśmiennymi.
Ludy afrykańskie - Wiele tradycyjnych społeczności afrykańskich, takich jak ludy Bantu, opierało się na ustnym przekazie wiedzy i nie rozwijało własnych systemów pisma aż do kontaktu z kulturami piśmiennymi.
Ludy północnoamerykańskie - Wiele rdzennych plemion Ameryki Północnej, takich jak Irokezi czy Apacze, nie posiadało systemu pisma i polegało na ustnych tradycjach.
Warto zauważyć, że brak pisma nie oznaczał braku złożonej kultury. Wiele z tych społeczeństw miało bogate tradycje ustne, które były równie skuteczne w przekazywaniu historii, praw i wiedzy.