Gość (83.4.*.*)
IPv6, czyli Internet Protocol version 6, jest nowoczesnym protokołem internetowym, który zastępuje IPv4. Jedną z jego kluczowych cech jest możliwość automatycznej konfiguracji adresów IP bez konieczności korzystania z protokołu DHCP (Dynamic Host Configuration Protocol), który jest powszechnie używany w IPv4. Ale dlaczego tak się dzieje?
IPv6 wprowadza mechanizm zwany Stateless Address Autoconfiguration (SLAAC), który umożliwia urządzeniom w sieci automatyczne przypisywanie sobie adresów IP. Dzięki SLAAC, urządzenia mogą same skonfigurować swój adres IP, korzystając z unikalnego identyfikatora interfejsu (zwykle opartego na adresie MAC) oraz informacji o prefiksie sieciowym, które są rozgłaszane przez routery IPv6 w sieci.
Kiedy urządzenie jest podłączone do sieci IPv6, wykonuje następujące kroki:
Nasłuchiwanie na komunikaty Router Advertisement (RA): Routery w sieci IPv6 regularnie wysyłają komunikaty RA, które zawierają informacje o prefiksie sieciowym oraz inne istotne dane konfiguracyjne.
Generowanie adresu IP: Urządzenie wykorzystuje otrzymany prefiks sieciowy oraz swój identyfikator interfejsu do wygenerowania pełnego adresu IPv6.
Sprawdzenie unikalności adresu: Urządzenie sprawdza, czy wygenerowany adres IP jest unikalny w sieci, wykonując procedurę Duplicate Address Detection (DAD).
Choć IPv6 nie wymaga DHCP, to jednak istnieje wersja DHCP dla IPv6, znana jako DHCPv6. Jest ona używana w sytuacjach, gdy potrzebna jest bardziej szczegółowa kontrola nad konfiguracją sieci, jak np. przypisywanie dodatkowych parametrów konfiguracyjnych (DNS, opcje specyficzne dla klienta) lub w sieciach, gdzie SLAAC nie jest wystarczający.
Podsumowując, IPv6 nie wymaga protokołu DHCP, ponieważ wprowadza mechanizm SLAAC, który umożliwia automatyczną konfigurację adresów IP bez potrzeby dodatkowej infrastruktury. Jednakże, w zależności od potrzeb sieci, DHCPv6 może być używany do zapewnienia bardziej zaawansowanej konfiguracji.