Gość (5.172.*.*)
Współczesny język inkluzywny to dynamicznie rozwijający się obszar, który stara się uwzględniać różnorodność tożsamości płciowych i unikać stereotypów. W polskim języku inkluzywnym pojawiają się różne propozycje dotyczące neutralnych form językowych, jednak nie wszystkie są powszechnie akceptowane czy używane.
W zdaniach „Onko iść na spotkanie?” oraz „Onko teraz iść na spotkanie?” użyto formy „onko”, która jest próbą stworzenia neutralnej płciowo formy zaimka osobowego. W polskim języku tradycyjnie używa się zaimków „on” dla mężczyzn i „ona” dla kobiet. Jednakże, forma „onko” nie jest powszechnie uznawana ani stosowana w języku polskim i może nie być zrozumiała dla większości osób.
W kontekście języka inkluzywnego w Polsce, bardziej powszechną praktyką jest stosowanie formy „ono” lub „oni” w kontekście liczby mnogiej, kiedy mówimy o grupie osób o nieokreślonej płci. Dodatkowo, coraz częściej stosuje się również formy typu „osoba” zamiast „mężczyzna” czy „kobieta”, aby uniknąć określania płci.
Zatem, jeśli chcesz użyć bardziej inkluzywnego języka, możesz spróbować sformułować zdanie w sposób, który unika bezpośredniego odniesienia do płci:
Warto jednak pamiętać, że język inkluzywny jest wciąż w fazie ewolucji i różne społeczności mogą mieć różne preferencje co do używanych form. Ważne jest, aby być otwartym na dialog i dostosowywać się do potrzeb rozmówców, z którymi się komunikujemy.