Gość (37.30.*.*)
Korekta granicy Polski w 1951 roku, znana również jako "Umowa o zmianie granic z 1951 roku", była jednym z nielicznych przypadków pokojowej wymiany terytoriów między krajami w Europie po II wojnie światowej. Dotyczyła ona wymiany terytoriów między Polską a Związkiem Radzieckim i miała na celu dostosowanie granic do potrzeb gospodarczych obu krajów.
Na mocy tej umowy, Polska przekazała Związkowi Radzieckiemu obszar o powierzchni około 480 km² położony w rejonie Bieszczadów, w tym miejscowości takie jak Ustrzyki Dolne, Lutowiska i Czarna. Był to region bogaty w złoża węgla kamiennego, co było jednym z głównych powodów zainteresowania ZSRR tym terenem.
W zamian Polska otrzymała obszar o podobnej wielkości, zlokalizowany w rejonie Sokala, w dzisiejszej zachodniej Ukrainie. Teren ten obejmował miejscowości takie jak Bełz, Krystynopol (obecnie Czerwonogród) i Waręż. Choć nie był on tak bogaty w surowce, jak przekazany ZSRR, miał znaczenie strategiczne i gospodarcze dla Polski.
Ta wymiana terytoriów była częścią szerszej polityki kształtowania granic w bloku wschodnim, w której Związek Radziecki dążył do uzyskania lepszego dostępu do surowców i strategicznych lokalizacji. Dla Polski oznaczała ona konieczność przesiedlenia ludności z terenów przekazanych ZSRR, co wiązało się z pewnymi trudnościami społecznymi i gospodarczymi.
Warto zaznaczyć, że korekta granicy z 1951 roku była jedną z ostatnich zmian granicznych w Europie dokonanych na drodze pokojowej w okresie powojennym. Dziś jest to często wspominane jako przykład pragmatycznego podejścia do kwestii granic w trudnych czasach zimnej wojny.