Andrea Bocelli jest jednym z najbardziej rozpoznawalnych i najlepiej sprzedających się artystów na świecie, który z powodzeniem połączył świat muzyki klasycznej i popu, tworząc gatunek znany jako popera lub crossover . Mimo jego ogromnej popularności i faktu, że jest tenorem, wielu specjalistów, krytyków muzycznych i zawodowych śpiewaków operowych konsekwentnie twierdzi, że nie jest on śpiewakiem operowym w tradycyjnym, ścisłym tego słowa znaczeniu. Kluczowe argumenty, które stoją za tą krytyką, koncentrują się na technice wokalnej, projekcji głosu oraz kontekście wykonywanego repertuaru.

Różnica między głosem operowym a crossoverowym

Głównym powodem, dla którego Bocelli jest klasyfikowany poza światem opery, jest fundamentalna różnica w technice wokalnej wymaganej do śpiewania operowego w porównaniu do muzyki popularnej czy crossoverowej .

Prawdziwy śpiewak operowy musi posiadać technikę pozwalającą na:

1. Projekcję bez nagłośnienia (amplifikacji): Głos operowy, dzięki specyficznemu umiejscowieniu rezonansu i technice oddechowej, musi być w stanie wypełnić dużą salę operową (nawet na 2000–3000 miejsc) i przebić się przez orkiestrę symfoniczną bez użycia mikrofonu .
2. Wytrzymałość: Śpiewak operowy musi utrzymać ten poziom projekcji i kontroli przez całe, często kilkugodzinne przedstawienie.

Specjaliści argumentują, że głos Andrei Bocellego, choć piękny i bogaty w barwę, jest zbyt "cienki" i "napięty" w górnym rejestrze, aby sprostać rygorom tradycyjnej opery . Jego technika wokalna jest często opisywana jako bliższa Contemporary Commercial Music (CCM) niż klasycznej wokalistyce operowej .

Krytyka techniki i projekcji głosu

Krytycy wskazują na kilka konkretnych niedociągnięć technicznych, które dyskwalifikują Bocellego jako "prawdziwego" śpiewaka operowego:

Brak odpowiedniej projekcji (wolumen)

Wielu znawców opery uważa, że Bocelli nie potrafi śpiewać wystarczająco głośno i z odpowiednią siłą, co jest niezbędne w operze bez mikrofonu . Jego koncerty, nawet te z repertuarem klasycznym, zazwyczaj odbywają się z użyciem zaawansowanego nagłośnienia. Kiedy Bocelli wystąpił jako tytułowy Werther w operze Masseneta w Detroit w 1999 roku, recenzje były bardzo negatywne, a niektórzy określili ten występ jako "sromotną klęskę" w kontekście operowym, co było spowodowane właśnie brakiem odpowiedniej techniki operowej i projekcji .

Problemy z legato i górnym rejestrem

W muzyce operowej kluczowe jest utrzymanie płynnego połączenia dźwięków, czyli techniki legato, zwłaszcza w trudnych frazach. Krytycy zauważają, że głos Bocellego staje się "napięty i cienki w górnym rejestrze", a jego technika nie pozwala na doskonałe legato w wymagających momentach . Niektórzy określają jego głos jako "szorstki i napięty" w kontekście operowym .

Kontekst repertuaru i kariera "crossover"

Kariera Bocellego jest świadomym i niezwykle udanym połączeniem muzyki pop i klasycznej . Artysta sam dzieli swoją karierę na część popową i klasyczną .

• Repertuar: Choć Bocelli nagrał kompletne opery (Cyganeria, Tosca, Trubadur, Carmen) i występował w ważnych salach operowych, takich jak Carnegie Hall czy Metropolitan Opera, jego największe sukcesy i rozpoznawalność pochodzą z utworów crossoverowych, takich jak „Con te partirò” (Time to Say Goodbye) czy „Miserere” .
• Popera: Jest on czołowym przedstawicielem nurtu popera, który narodził się po sukcesie "Trzech Tenorów" (Pavarotti, Domingo, Carreras). Impresariowie dostrzegli wówczas potencjał w łączeniu operowego brzmienia z popularnymi melodiami, co doprowadziło do powstania gatunku, który często wymaga mniejszej rygorystyczności technicznej niż tradycyjna opera .

Dla wielu purystów operowych, fakt, że Bocelli rzadko pojawia się na scenie operowej bez nagłośnienia, a jego głos nie wytrzymuje porównania z wielkimi tenorami XX wieku, takimi jak Luciano Pavarotti czy Franco Corelli, jest decydującym argumentem .

Ciekawostka: Opinia mistrzów

Warto jednak pamiętać, że sam Luciano Pavarotti, uznawany za jednego z najwybitniejszych tenorów, zachwycił się głosem Bocellego, gdy usłyszał jego demo nagrane z Zucchero, a Céline Dion stwierdziła, że "jeśli Bóg miałby śpiewający głos, musi brzmieć bardzo podobnie do Andrei Bocellego" . Franco Corelli, legendarny tenor, również dostrzegł jego talent i osobiście go uczył . Te opinie świadczą o wyjątkowej barwie i emocjonalnej sile jego głosu, nawet jeśli jego technika nie jest idealnie dopasowana do wymagań tradycyjnej opery.

Podsumowując, specjaliści nie kwestionują piękna głosu Andrei Bocellego ani jego sukcesu, ale jego klasyfikację jako śpiewaka operowego. Ich krytyka odnosi się do technicznych aspektów, takich jak niewystarczająca projekcja i napięcie w górnym rejestrze, które są niezbędne do wykonywania pełnych ról operowych w tradycyjnym środowisku bez nagłośnienia. Bocelli jest zatem postrzegany jako fenomenalny artysta crossoverowy, który z powodzeniem wprowadza miliony ludzi w świat muzyki klasycznej, ale nie jako tenor operowy o klasycznej, pełnej technice.